Het is een veel voorkomend vraagstuk: is een opgenomen gesprek – zonder van te voren toestemming te hebben gevraagd – strafbaar en juridisch toelaatbaar in een rechtszaak? Er wordt vaak beweerd dat er sprake is van ‘onrechtmatig verkregen bewijs’, maar is dat ook zo?
Deelnemer aan het gesprek?
Of het opnemen van een gesprek strafbaar is, heeft te maken met het feit of je deelnemer bent aan het gesprek. Ben je dan niet en neem je het gesprek op? Dan is dat strafbaar. Ben je wel deelnemer aan het gesprek (bijvoorbeeld tijdens een functioneringsgesprek met je leidinggevende), dan is het opnemen van het gesprek niet strafbaar.
Mag je het bewijs gebruiken in een rechtszaak?
Hierbij moet onderscheid worden gemaakt tussen strafzaken en civiele zaken (zaken tussen burgers onderling). Bij strafzaken zal het stiekem opnemen van een gesprek sneller als ‘onrechtmatig verkregen bewijs’ worden gekwalificeerd en kan hiermee ontoelaatbaar zijn, aangezien in het strafrecht strengere eisen gelden omtrent bewijsmiddelen.
In het civiele recht ligt dat iets anders. De civiele rechter is in beginsel vrij in de waardering van het bewijs (vrije bewijsleer), met uitzondering van dwingend bewijs zoals de onderhandse en notariële akte. Of bewijs toelaatbaar is, hangt af van het belang van waarheidsvinding en het belang (van de ander) bij de bescherming van zijn persoonlijke levenssfeer. Alle omstandigheden van het geval moeten hierin worden meegenomen. Het belang van waarheidsvinding weegt vaak zwaarder dan de bescherming van iemand zijn persoonlijke levenssfeer.
In een aantal gevallen kan het dus zo zijn dat er geen sprake is van 'onrechtmatig verkregen bewijs' en het bewijs toelaatbaar is in een juridische procedure.
Wil je meer informatie of advies? Neem dan contact met ons op.
